Pan Sławek Skrabucha pracuje przy wspornikach nadburcia. Ponieważ jest naszym bardzo cennym fachowcem nazywamy go czasem "skarbucha"! Tu spawać będzie jedną z ponad pięćdziesięciu konsolek, które wspierać będą nadburcie od wewnątrz. Zobaczymy je na następnych fotografiach. Po położeniu pokładu, blachy burt wystawały ponad pokład ale... Tylko w części dziobowej nadburcie było "kontynuacją" burty co do kierunku i tam ono zostało. Na śródokręciu blacha nadburcia miała być prostopadła do wodnicy konstrukcyjnej, a w części rufowej - nawet nachylona do wewnątrz. Wysokość nadburcia wynosi 50 cm.

Pan Sławek, (patrzy w obiektyw); pan Edwin (plecami) oraz pan Edek - pracują na rufie. Sławek montuje usztywnienia pokładu, dwaj pozostali - pawęży. Ulubionym narzędziem pana Edka jest palnik acetylenowo-tlenowy. Ponieważ pan Edek ma rozwinięte poczucie humoru, czasem proponuje użycie tego palnika do różnych zaskakujących zastosowań - i to bywa czasem dość śmieszne! Tutaj z panem Edwinem łączy usztywnienia pawęży z burtowymi. Jest to jeden z nielicznych przykładów współpracy pana Edka z kimś innym!

Jeszcze nie są zdjęte żebra zewnętrzne. Zrobimy to dopiero po zamontowaniu tych właściwych wewnątrz.

Wyniesienie pawęży - 250 kg żelaza na wysokość pierwszego piętra znowu stanowiło wyzwanie... Statek został zamknięty. Trzeba zrobić jakieś nowe wejście.

Widok wewnątrz kadłuba. Ze śródokręcia w kierunku rufy. Burty "pociągnięte" do końca. Nie ma jeszcze pawęży. Tamtędy wchodzimy do jachtu. Widać też usztywnienia burt i pokładu. Tę pracę wykonał prawie w całości sam p. Sławek Michalski. Bardzo dobry spawacz i monter. Ma olbrzymie doświadczenie, które wyniósł jeszcze ze stoczni na wschodnim Wybrzeżu. Niezwykle fachowy, pracowity, zdolny, wytrwały, uparty i pokorny jednocześnie. Chce popłynąć za bosmana.. Jego domeną będzie wtedy pokład. Teraz jest naczelnym spawaczem po Sławku S. Tamten idzie do pracy.

W celu wciągania czterystukilowych bloków ołowiu na jacht zbudowaliśmy rodzaj dźwigu, podobny może do bomu ładunkowego na statku. Różnica polegała jedynie na tym, że nasz "bom" nie stał u podstawy masztu i miał kształt litery "A". Mógł przenosić ciężar między swoimi nogami... Sterowany był dwiema gajami i miał mocny rener. W jednym ruchu mógł się wychylać za burtę i tam pobierać ciężar. A w następnym odpowiednio sterowany przenosił ten ciężar nad burtą i zwieszał nad miejscem, gdzie miał był opuszczany. Funkcję zarówno renera jak i gaj spełniały 2-tonowe flaszencugi.

Na naszą prośbę HUTA "ORZEŁ BIAŁY" z Bytomia podarowała nam 9 t pozahandlowego ołowiu, który użyliśmy na balast.Po próbach stateczności na wodzie trzeba będzie jeszcze dotrymować jacht, dodając pewnie ołowiu, boć to jest prototyp... Ołów "przyjechał" w formie gąsek o masie ok 400 kg każda w liczbie 22 szt. Ciężarówka zrzuciła je w bezładny stos na środku widocznego placu.

Okna widoczne za rufą, to okna pierwszego piętra tzw. "szpitalki" - budynku, który Ojciec Bogusław zamyślił jako szpital dla bezdomnych - miejsce, gdzie znajdą pomoc medyczną i pociechę chorzy bezdomni, nieubezpieczeni. Budynek ten jest jeszcze przed generalnym remontem, ale ma już nowy dach i okna. Tynki w środku są skute. Suszy się i czeka na przypływ środków na jego restaurację. Tymczasem stanowi zaplecze naszej stoczni... Nie mamy tam co trzymać, bo brak nam materiałów i narzędzi, ale zawsze jest gdzie kawę wypić i rozgrzać ręce.