Pan Sławek, który sążnistym chłopem, jak wiadomo, nie jest, wciskać się musi w różne zakamarki, żeby coś tam jeszcze dospawywać. Teraz widzimy go, a właściwie nie widzimy, tylko jest w luku mankiet prawej rękawiczki, w komorze kotwicznej, prawoburtowej. Po pokładzie zaś pełznie ognik spawania. W rejonie urządzeń cumowniczych usztywnienia wewnętrzne spawamy spoinami ciągłymi, nie zaś przerywanymi, jak gdzie indziej.

To miejsce - to okolice pokładu przy windzie kotwicznej.

Siedzą od lewej: Sławomir Michalski, Adam Rennwanz, Kazimierz Sokołowski, Zbigniew Waszak i nieco ucięty Bogusław Abramczyk.

Dobrze im się dzieje, tylko pan Kazimierz odczuwa chyba jakiś niepokój, bo widząc, że fotografuję uznał zapewne, że za długo już siedzi i zaczyna pospiesznie wstawać...

Lubię takie scenki. Widać tu, że panowie dobrze się czują.

Jak w każdej wyizolowanej grupie jest wśród panów silna rywalizacja i bój o miejsce w hierarchii. Takie jak ta chwile dają im odetchnąć od nieustannej walki o byt.

Operator Paweł Dylus w sposób dla nas niezauważalny zmieniał położenie swojej kamery i filmował wszystko, co go interesowało. Robił to bezszelestnie. Dobrze wiedział, gdzie się znaleźć. Aż ciekaw jestem - jak rzadko - tych jego ujęć.

Nigdy nie prosił o powtórzenie czegokolwiek, jak to się czasem innym zdarza. Był niekrępujący. Chyba fachowiec jakiś, czy co...?!

Pozdrowienia, panie Pawle.

Sążnisty chłop to może z pana Sławka nie jest - musiałby mieć 183 cm wzrostu. Należy pan Sławek raczaj do mężczyzn średniego wzrostu.

Jednak mimo to proporcje postaci pana Sławka i wielkości płetwy sterowej oraz pawęży pokazują ogrom jachtu.

Co prawda stępka jest uniesiona około 50 cm nad ziemią, a pan Sławek - nie, ale zawsze.

To była ciężka próba dla mnie i dla pana Kazimierza. Ja musiałem go powstrzymywać przed zbyt szybkim działaniem, a pan Kazimierz musiał powstrzymywać... siebie.

Pan Kazimierz jest jednym z najcenniejszych fachowców w stoczni. Nie dość, że jest bardzo wszechstronny, to jeszcze jego ochota do pracy oraz szybkość z jaką ją wykonuje stawiałby go w pierwszym szregu "stachanowców".

Kadłub ma okna na lewej burcie też. Na pasie obłowym poszycia widzimy dwa półokrągłe elementy. Jeden na przedzie, przy rdzawym zacieku od pierwszego spływnika, drugi koło rufy.

Posłużą one do zamocowania czterech wypór. Kadłub stanie na stępce, wypory zabezpieczą go przed przechyleniem się. Istniejące łoże montażowe zostanie zlikwidowane.

Miejsca w których stępka będzie podparta są już grubo pomalowane.

Dziś ojciec Włodzimierz powiedział: ciągle coś huczy i stuka i nic nie przybywa!

"Będzie żeglował sucho. Czasem tylko fala na rufie zagości" - taką opinię wydał kpt. Krzysztof Baranowski, kiedy pokazałem mu rysunki. Natychmiast potem dorysował na burcie szeroki czerwony pas mający ją optycznie obniżyć. Dodał również, że jacht nasz będzie rozpoczynał żeglugę dopiero przy szóstce (Beauforta) i że będzie dzielny. Przypomiona to właściwości Zawiszy Czarnego - znanego, trzymasztowego szkunera sztakslowego.

Pilers grotmasztu widoczny jest pod podłogą nawigacyjnej - w siłowni. Widzimy go też nad nią. Otwor w podłodze nawigacyjnej służyć będzie do instalowania silnika. Tamtędy będzie również silnik "wyjeżdżał" do remont lub wymiany.

Pilers grotmasztu ma długość 4,5 metra. Taka jest wysokość boczna jachtu. Wysokość to gabaryt, który może sprawić najwięcej kłopotu w transporcie. Do tych 4,5 m trzeba dodać jeszcze wysokość naczepy...

4,5 m to długość mojej pierwszej samodzielnie zbudowanej łódki.